Minimalna stawka godzinowa, której dotyczyć będzie poniższy artykuł to stawka, która obejmuje przede wszystkim umowy zlecenia, umowy o świadczenie usług zawarte między przedsiębiorcą a osobami fizycznymi, które nie prowadzą własnej działalności gospodarczej a także – tak zwane osoby samozatrudnione.
O ile w pierwszych dwóch przypadkach nie ma problemu z interpretacją podmiotów, o tyle w trzecim pojawia się pytanie kim jest osoba samozatrudniona? Od 01 stycznia 2017 roku za przyjmującego zlecenie lub świadczącego usługi w rozumieniu ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę należy rozumieć między innymi właśnie wspomniane wyżej osoby samozatrudnione czyli osoby fizyczne wykonujące działalność gospodarczą, które nie zatrudniają pracowników lub nie zawierają umów ze zleceniobiorcami.
Dla przypomnienia – poprzez umowę zlecenia rozumiemy sytuację w której to przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Co do zasady, umowa taka jest umową odpłatną, jednakże przepisy kodeksu cywilnego dopuszczają również umowę zlecenia bez wynagrodzenia – pod warunkiem, iż wynika to wprost z treści takowej umowy.
Najczęściej spotykanym rodzajem wynagrodzenia wynikającym z powyższej umowy jest wynagrodzenie kwotowej, jednak bardzo duża część umów zlecenia zawierana jest na wynagrodzenie w stawce godzinowej, akordowej bądź wynagrodzenie prowizyjne. Różnica pomiędzy umową zlecenia a umową o pracę jest taka, że przy pierwszej z nich nie obowiązują jakiekolwiek normy czasu pracy ponieważ w takim przypadku sam zleceniobiorca organizuje sobie wykonywaną przez siebie pracę oraz godziny wykonania danego zlecenia.
W brzmieniu nowej treści ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, wprowadzone zostało pojęcie „minimalnej stawki godzinowej”. Od 01 stycznia 2017 roku nie ma możliwości zawierania umów zlecenia czy też świadczenia usług w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej za wynagrodzeniem niższym, aniżeli wynika to z ustalonego na dany rok kalendarzowy – minimalnego wynagrodzenia za pracę.
Zgodnie z obwieszczeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 września 2016 roku – w 2017 roku minimalna stawka godzinowa nie może być niższa niż 13 złotych brutto za każdą godzinę pracy – dotyczy to wspomnianych wyżej umów zlecenia w myśl art. 734 kodeksu cywilnego oraz świadczenia usług, do których stosuje się przepisy o zleceniu w myśl art. 750 kodeksu cywilnego. Istotną kwestią w tym przypadku jest to, że wysokość wynagrodzenia powinna w umowie zostać określona w taki sposób aby właściwa wysokość wynagrodzenia za każdą godzinę wykonywania zlecenia lub świadczenia usługi, której dotyczy nie była niższa od minimalnej stawki godzinowej, corocznie waloryzowanej.
Istnieją jednak przypadki, w których minimalna stawka godzinowa nie będzie miała zastosowania:
1) zleceniobiorcy świadczący usługi dla osób fizycznych bez firmy,
2) zleceniobiorcy spełniający łącznie warunki:
– sami decydują o miejscu i czasie wykonania zlecenia albo świadczenia usługi,
– dostają wyłącznie wynagrodzenie prowizyjne.
Pod pojęciem wynagrodzenia prowizyjnego rozumie się wynagrodzenie uzależnione od wyników (takich jak liczba zawartych umów, wartość zawartych umów, sprzedaż, obrót, pozyskane zlecenia, wykonane usługi, uzyskane należności):
– uzyskanych przez zleceniobiorcę w ramach danej umowy,
– działalności zleceniodawcy (przedsiębiorcy lub innej jednostki organizacyjnej, dla którego dana umowa jest realizowana).
Wraz z powyższymi zmianami, ustawa wprowadziła jednocześnie rozszerzenie zakresu uprawnień Państwowej Inspekcji Pracy.